Przy naszej parafii działa chłopięcy zastęp harcerzy 1 Drużyny Wiązowskiej Federacji Skautów Europy (FSE). Zapraszamy chłopców z naszej parafii w wieku od 12 lat. Spotykamy się na zbiórkach w soboty o godz. 10 przed kościołem.
„Skaut jest człowiekiem wiary, przeto odrzucam każdą formę skautingu, która nie miałaby za podstawę religii”
Robert Baden-Powell, twórca skautingu
Stowarzyszenie Harcerstwa Katolickiego „Zawisza” Federacja Skautingu Europejskiego powstało w 1982 roku, ale nawiązuje do tradycji skautowej i harcerskiej liczącej sobie już ponad 100 lat.
Metoda skautowa wzięła się z głęboko pedagogicznej intuicji angielskiego generała lorda Roberta Stephensona Smitha Baden-Powella. W trakcie swej kariery wojskowej w Indiach i w Afryce Południowej, B.P. zauważa, że jeśli młodych nastolatków obarczy się dużą odpowiedzialnością, obdarzając ich jednocześnie zaufaniem, potrafią oni dokonywać cudów.
W roku 1911 student Politechniki i Uniwersytetu Lwowskiego, Andrzej Małkowski, spóźnia się pewnego dnia na zajęcia polskiej organizacji niepodległościowej „Zarzewie”. Dowódca każe mu za karę przetłumaczyć książkę B.P. „Skauting dla chłopców”. W ten sposób przetłumaczona książka staje się bestsellerem i cała, znajdująca się pod zaborami Polska szybko pokrywa się siecią drużyn skautowych. Już w 1913 roku polscy skauci uczestniczą z flagą nieistniejącej na mapie politycznej Europy Ojczyzny w zlocie skautów angielskich w Birmingham. W tym też roku przyjmują nazwę „harcerz”, co oznacza już nie tylko tego, kto idzie pierwszy na zwiad (skaut), ale również pierwszy staje do walki (harcownicy; harce przed bitwą).
W 1918 roku, po odzyskaniu niepodległości, z drużyn z trzech zaborów powstaje Związek Harcerstwa Polskiego. Główną rolę w harcerstwie polskim odgrywają takie postaci, jak ks. Kazimierz Lutosławski i Stanisław Sedlaczek. Ten ostatni czerpie inspirację nie tylko z pism i praktyki skautingu angielskiego. Wielki wpływ wywiera na niego myśl ojca Sevin oraz skauting katolicki.
Ojciec Sevin, francuski jezuita, spotyka się w 1913 roku z B.P., aby ocenić przydatność metody skautowej w pracy z młodzieżą. Pod wrażeniem myśli B.P. pisze książkę po tytułem „Skauting, studium dokumentalne i zastosowanie”.
W 1920 roku zakłada „Skautów Francji” po uprzednim przedstawieniu biskupom katolickiej wersji metody skautowej. Dla ojca Sevin bowiem skaut jest chrześcijaninem, którego najgorętszym pragnieniem jest szerzenie wokół siebie Królestwa Chrystusowego.
Ojciec Sevin nadaje jednoznaczny chrześcijański sens zastępowi, rozwija „badenpowellowską” ideę dobrego uczynku jako służby chrześcijańskiej. Urzeczywistnia również pomysł zakorzenienia skautingu we wspólnocie Kościoła. Zastęp staje się grupą skautów, którzy są braćmi w Chrystusie. Dar z samego siebie, rozwinięty przez B.P., nie jest już filantropią, ale odpowiedzią na uprzedzającą miłość Boga do człowieka.
POWSTANIE SKAUTINGU KATOLICKIEGO W POLSCE
Polski Sierpień ’80 przynosi świeży powiew nowych idei również w harcerstwie. Stan wojenny nie przerywa tej tendencji. W lutym 1982 roku powstaje ruch harcerstwa katolickiego, przekształcony w 1989 roku w Stowarzyszenie Harcerstwa Katolickiego „Zawisza”, które w 1995 roku przyłącza się do wielkiej rodziny Skautingu Europejskiego.
W ten sposób zapewniona zostaje kontynuacja wysiłków polskiego harcerstwa przedwojennego, w szczególności Stanisława Sedlaczka, który pragnął oprzeć metodę wychowania na dokonaniach ojca Sevin i skautingu katolickiego.
Już w 1994 roku harcerki i harcerze z SHK „Zawisza” biorą udział w wielkim zlocie międzynarodowym FSE – Eurojam we Włoszech. 3 sierpnia 1994 roku Ojciec Święty Jan Paweł II przyjmuje na audiencji w Bazylice Św. Piotra w Rzymie 7500 przewodniczek i skautów uczestniczących w tym zlocie. W swoim przemówieniu mówi m.in.: „jesteście powołani do tego, aby z całym młodzieńczym zapałem uczestniczyć w konstruowaniu Europy narodów, w której w każdym człowieku szanowana byłaby godność dziecka miłowanego przez Boga i byłaby tworzona jedna społeczność oparta na solidarności i na miłości bratniej”.
Obecnie SHK „Zawisza” FSE rozwija pedagogikę, twórczo adaptując dzieło Skautingu Europejskiego, w duchu wierności najlepszym tradycjom przedwojennego harcerstwa polskiego.
KARTA SKAUTINGU EUROPEJSKIEGO
- Skauting wierzy w nadprzyrodzone, osobiste i niepowtarzalne powołanie każdego człowieka. w konsekwencji odrzuca on wszelkie koncepcje społeczne prowadzące do jakiejkolwiek formy „umasowienia lub kolektywizacji”, która poświęca osobę na rzecz społeczeństwa.
- Skauting chce wychowywać Człowieka Wiary, syna Kościoła.
- Skauting rozróżnia to, co naturalne od tego, co nadprzyrodzone, bez ich mieszania czy oddzielania: stowarzyszenia powołujące się na metodę skautową są kierowane przez osoby świeckie, którym rodzice młodych delegują swoją władzę. Wychowawcy ci mają prawa i obowiązki świeckich obywateli: wypełniają swe obowiązki wobec władzy duchownej i świeckiej, co wynika z faktu chrztu oraz bycia obywatelem.
- Skauting chce wychowywać do „kontemplacji” i poczucia „sacrum”.
- Skauting uważa życie i grę na łonie przyrody za istotną i oryginalną zasadę swej metody. Nie sprowadza człowieka do roli „wielkiego inżyniera”. Wierzy, że przyrodę najpierw trzeba kontemplować, następnie „urządzić” bardziej niż „przekształcić”: chce wychowywać młodych do pokory, ducha ubóstwa, bezinteresownej służby poprzez zastosowanie prostych, dostępnych dla każdego środków, które rozwijają zdolność trzeźwego osądu, zręczność i umiejętność oraz poczucie harmonii, co wyklucza zastosowanie kosztownych technik, rozwijających iluzje i zaślepienie.
- Skauting chce uniknąć we wszystkich dziedzinach różnych form materializmu i totalitaryzmu, nawet najmniej jaskrawych, czy tych należących do przeszłości, czy obecnych, czy wreszcie tych, które pojawią się w przyszłości.
- Skauting określa się jako metoda wychowawcza: różni się w ten sposób, przez swoją istotę i cel, od „ruchu młodzieżowego”, którego głównym celem jest służyć Państwu lub ideologii politycznej, doczesnej lub nawet spirytualistycznej. w odróżnieniu od „ruchu młodzieżowego”, skauting uważa się, obok szkoły, za komplementarny wobec rodziny, do której dziecko należy przede wszystkim.
- Skauting, jako metoda wychowawcza obejmująca całego człowieka, chce wychowywać młodych we wszystkich sferach; stąd przywiązuje wagę nie tylko do formacji osobistej, ale również społecznej, ucząc miłości Ojczyzny, poczucia honoru, prawdziwej wierności, szacunku dla danego słowa, poczucia odpowiedzialności obywatelskiej w ramach wspólnot doczesnych.
- Skauting, jako metoda wychowania czynnego, dąży do „zdesubiektywizowania” dziecka, a potem młodego człowieka: zachęca do nieustannego przekraczania samego siebie, pozwala mu odkryć obiektywność Prawdy w wymiarze społecznym na miarę potrzeb i zdolności jego wieku.
- Skauting chce wychować ludzi świadomych: ukazuje młodym prawdziwe rzeczywistości, tzn. niezmienne i uniwersalne prawdy i wartości, kształtując w ten sposób ludzi z charakterem.
- Skauting wychowuje do wolności. Poprzez „system zastępowy” daje młodym doświadczyć życia w małej grupie złożonej z 6 – 8 osób, pod przywództwem jednego z nich, w której każdy jest za coś odpowiedzialny: w ten sposób uczy poczucia odpowiedzialności i sprawowania władzy na miarę kompetencji wieku młodzieńczego.
- Skauting, jako metoda wychowawcza opierająca się na porządku naturalnym, a zatem niezmiennym i obiektywnym, kształtuje ludzi zdolnych do zaadaptowania się i do trzymania steru swego życia jaki by nie był zmieniający się kontekst społeczno-psychologiczny ich otaczający. Posiada on w konsekwencji w samym sobie prawie nieograniczone możliwości wewnętrznej odnowy, z poszanowaniem jak największej wierności swoim zasadom i celom.
Na pytania dotyczące funkcjonowania drużyny odpowie drużynowy 1DWi Krzysztof Blankiewicz (krzysztof.blankiewicz@gmail.com, tel. 512 105 589)
ZAPRASZAMY SERDECZNIE!
